Halinka uparła się jednak, żeby mnie gościć u siebie w domu. Wstałyśmy rano tak, żebym jeszcze odwiozła Halinkę na 8.00 do pracy. Powitała nas lekka mgła za oknem, która gęstniała z każdym kilometrem na wschód.
Stwierdziłam - jest szansa, że szczyt Sokolicy może być już nad tą mgłą. Wiedziałam jednak, że nie potrwa to już długo, bo prognozy mówiły o pięknym słonecznym dniu. Rezygnując więc ze śniadania (ciasteczko u Halinki musiało wystarczyć) pośpiesznie wybieram najkrótszy szlak i startuję.
Zielonym szlakiem ruszam z Krościenka najpierw wzdłuż Dunajca, potem ostro do góry. Słabo mi szło, bo czułam w nogach te dwa dni w Tatrach, ale sprężałam się jak mogłam gnana strachem, że mgły mi mogą uciec.
W końcu widzę, że mgła się przerzedza i wychodzę nad nią.
Jeszcze chwila do szczytu i... nie znam słów, które by oddały mój zachwyt!
Zobaczcie sami!
Ale bez trzeciego wymiaru, bez tej dynamiki chmur, bez tych ptaków różnej maści, bez zmieniających się w słońcu barw i tego ciepełka na szczycie, nie da się poczuć tego nieba, w którym spędziłam 2 i pół godziny nie mogąc oderwać wzroku od urody świata
Szczególnie, że przez półtorej godziny nikt nie zakłócił mojej sielanki
Mgły w końcu zniknęły i przyszedł czas na powrót - postanowiłam przejść przez Czertezik, aby nie rozstawać się tak szybko z widokiem na Dunajec, po czym zielonym szlakiem zrobiłam pętelkę do Krościenka.
Oto wszystkie zdjęcia:
https://picasaweb.google.com/1151326283 ... ca22102012
Halinko! Jestem Ci niezmiernie wdzięczna, że namówiłaś mnie na ten nocleg, bo jak siebie znam, gdybym była sama, nie zwlekłabym się tak wcześnie po tych dwóch dniach!
Cała picasowa galeria - miodzio!
i ten nie zakłócony spokój
