Allalinhorn z okolic Saas Almagell – tak bliski, a jednak tak odległy …
Pierwszy raz wspomniał mi o nim Jacek (jck), gdy w 2008 roku opowiadał o nim (o niej ?) jak o jakimś Eigerze czy K2, pomrukując co chwila gniewnie „góra – morderca”. Jak dobrze poszukacie na forum to znajdziecie relację o tym, z czym Jackowi przyszło się zmierzyć na tym nietrudnym przecież czterotysięczniku, a czemu ja musiałem stawić czoła w 2010 roku w kuluarze Rolling Stonesów pod Mont Blanc. Ale to zupełnie inne, tragiczne historie.
Osiem czterotysięczników, górujących nad Saas Fee – od Strahlhorna po Nadelhorn. Do tego Feechopf. Zdjęcie zrobione o wschodzie słońca z przełęczy Zwischbergenpass (3268 m npm) pod Weissmiesem.
Od lewej – płetwa Rimpfischhorna, Allalinhorn z widoczną granią Hohlaub, grań Feechopf i kawałek Alphubel.
Tymczasem ciągle wracałem pamięcią do lipca 2010 i tych kilku chwil na Feechopf (3888 m npm), gdy po udanym wejściu na Alphubel (4206 m npm) mój ówczesnym partner wspinaczkowy po prostu wymiękł, ujrzawszy grań Feechopfa, którą chcieliśmy przetrawersować do przełęczy Feejoch a stamtąd wejść na Allalinhorna. Wtedy, w 2010 roku musiałem obejść się smakiem, samym widokiem tak nieodległego przecież szczytu. Wróciliśmy w doliny, ale obiecałem sobie, że „jeszcze tu kiedyś wrócimy, z Wojtkiem”.
Moje dwa ”A” – Allalinhorn i Alphubel. A pomiędzy nimi Feechopf.
Nie wiedziałem jedynie, że na Allalina przyjdzie mi czekać aż sześć lat. Po długiej, 5-letniej przerwie w eksploracji Alp, wróciłem tam w 2015 roku, zaliczając udane wejście na Breithorn (4164 m npm) i kilka wyższych trzytysięczników. Lecz wciąż gdzieś z tyłu głowy siedział Allalinhorn i nie dał o sobie zapomnieć. Wieloletnie oczekiwania, plany i marzenia ziściły się wreszcie w tym roku. I tak pewnego pięknego, słonecznego lipcowego dnia stanęliśmy na ryneczku Saas Fee, chłonąc wszystkimi zmysłami otaczające nas czterotysięczniki.
Tak się zaczęło – widok z Saas Fee.
Dzień odpoczynku w Saas Fee, pobudka o 4:00 i w drogę …
Dla mnie Allalinhorn 4027 m npm był dziewiątym czterotysięcznikiem, na jaki wszedłem, dla mojego syna Wojtka (17 lat) – drugim, a dla Piotrka (nowy partner wspinaczkowy z Poznania, 26 lat) – pierwszym . Tym samym Piotrek stał się już szóstą osobą, która dzięki mnie weszła na swój pierwszy czterotysięcznik …
Wspomnienia są mieszane – mieliśmy przygody.
Wjechaliśmy pierwszym kursem na Mittelallalina / Metro Alpin (3450 m npm – stacja kolejki, stanowiąca start w drogę) i szybko ruszyliśmy w górę – mieliśmy świetne tempo, bo i aklimatyzacja była dobra, po próbie na Weissmies i kilku dniach spędzonych powyżej 3500 m npm.
W drogę – widok na Allalinhorn ze stacji Metro Alpin. W niebieskim kółeczku miejsce oberwania się lawiny.
Ciekawostką związaną z Metro Alpin jest to, że jest to najwyżej na świecie położona … podziemna kolejka. Została oddana do użytku w 1984 roku, stacja dolna leży na wysokości 2980 m npm (Felskinn) a stacja końcowa to wysokość aż 3450 m npm. Kolejka wygląda jak miniaturowe metro i jeździ po torach (napędzana jest jednak liną) w tunelu wydrążonym w skale.
Dokładnie tak, jak kolejka na Gubałówkę czy górę Żar, jednak pod ziemią i na wysokości prawie 3,5 km npm.
Stacja końcowa na Mittelallalin również może pochwalić się kolejnym rekordem – na powierzchni znajduje się tam bowiem najwyżej na świecie położona … obrotowa restauracja.
Na zdjęciach widoczna jako okrągły pawilon – płaski walec z łagodnie stożkowatym dachem.
Widok ze szczytu Allalinhorna – w niebieskim kółku górna stacja Metro Alpin.
Wracając do akcji szczytowej - szliśmy jako pierwszy zespół tego dnia.
Kolejna grupa (4 osoby) wchodziła jakieś 15 minut za nami, ok. 200 – 250 metrów niżej.
Dochodziliśmy prawie do Feejoch (przełęcz na 3826 m npm), zrobiliśmy krótki odpoczynek, i wtedy się zaczęło – najpierw był głuchy pomruk i poleciała pyłówka po drugiej stronie - spod skał poniżej Alphubela (4206 m npm), a chwilę potem 100 metrów za nami oderwał się serak (blok lodowy) wielkości sporego domku jednorodzinnego (prawie jak mała kamienica) i poleciał przez trasę, którą kilka minut wcześniej szliśmy. Spowodowało to lawinę, nawet całkiem konkretną, która kompletnie zniszczyła drogę którą wchodziliśmy.
Zaznaczone miejsce zejścia pierwszej pyłówki spod skał Alphubela – zdjęcie zrobione podczas zejścia.
Miejsce oberwania się seraka i lawiny ze zbocza Allalinhorna – widoczny charakterystyczny niebieski lód (w kółeczku), niebieską linią zaznaczona linia naszego wejścia. Zdjęcie zrobione podczas zejścia inną trasą.
Huk był potworny, a potem głucha cisza … Zamarliśmy i nagle zrobiło się lodowato.
Piotrek i Wojtek byli w lekkim szoku, patrzyli na mnie, a ja jako „kierownik wycieczki” musiałem zachować zimną krew i trzymać fason, chociaż sam poczułem się bardzo nieswojo.
Wiedzieliśmy jednak, że ten zespół który szedł za nami był za daleko, żeby lawina go pociągnęła, ale ani my ich ani oni nas nie widzieli.
Niebieskim prostokątem zaznaczony obszar zejścia lawiny – na dole widoczne dwie postaci przecinające lawinisko przy jego dolnym końcu. Zdjęcie zrobione podczas zejścia inna drogą.
Trzeba było iść wyżej, do przełęczy, żeby coś zobaczyć.
Od przełęczy ślady były zasypane i weszliśmy przez sporą, mocno problematyczną szczelinę brzeżną (pokonaliśmy ją na leżąco) na grań szczytową od północnego zachodu – tą stromą widoczną orograficznie z prawej od strony stacji Metro Alpin.
Jak się potem okazało mimowolnie zrobiliśmy własny wariant wejściowy dużo trudniejszą drogą niż normalna. Uświadomił nam to szczycie ratownik, który stwierdził, że skoro weszliśmy tą granią to znaczy, że jesteśmy „profi”. Ech, gdyby tylko wiedział …
Dopiero na grani zobaczyliśmy, że cała idąca za nami czwórka jest w komplecie, ale wszyscy zatrzymali się poniżej miejsca zejścia lawiny.
Byliśmy w połowie grani, gdy przyleciało śmigło, krążyło nad lawiniskiem (pewnie szukali kamerami termowizyjnymi), potem zabrali jednego z tej czwórki i zwieźli do stacji kolejki.
Jak się potem okazało, wspinacz dostał niegroźnie odłamkiem – byli w końcu poniżej trasy zejścia lawiny i coś się na nich potoczyło.
Potem helikopter zaczął krążyć wokół nas – pokazaliśmy, że u nas OK i że idziemy na nieodległy już wierzchołek.
Myśleliśmy, że chcą nas zdjąć, bo nie będzie jak zejść.
Weszliśmy na szczyt, a śmigłowiec wysadził ratownika na przedwierzchołku (od strony Hohlaub – inna droga na szczyt).
Krzyż na szczycie Allalinhorna.
Ja i mój syn Wojtek (17 lat) na szczycie Allalinhorna. Dla mnie był to 9 czterotysięcznik, dla Wojtka – drugi.
Jeszcze jeden lans z flagą Centrali na szczycie Allalinhorna.
Ratownik przyszedł do nas na szczyt i wypytał dokładnie o to, czy lawina jednak kogoś nie porwała.
Od lewej: ratownik z Air Zermatt, ja (z kasą fiskalną) oraz mój syn Wojtek
Upewniwszy się, że nie, odszedł na przedwierzchołek, skąd śmigło zabrało go z powrotem – z podziwem obserwowaliśmy precyzję i profesjonalizm pilota, który w nienajlepszej jednak pogodzie lekko i pewnie posadził śmigłowiec na przedwierzchołku wielkości stołu.
Moje ulubione zdjęcie z tej wyprawy – ratownik odchodzi na przedwierzchołek Allalinhorna. Wyraźnie widoczne ciemne chmury – chwilę później zaczęły schodzić w dół.
Ratownik polecił nam zejść inną trasą, bliżej skał pod Feechopfem i Alphublem – wchodziło tam później kilka zespołów.
W drodze powrotnej – szczeliny wielkie jak kamienice. Wyraźnie widoczne warstwy śniegu, lodu i firnu, odkładające się latami.
Zejście w labiryncie szczelin – w kółeczku raz jeszcze miejsce oberwania się lawiny. Od lewej: Piotrek, mój syn Wojtek.
Jak sprawdzałem czasy z kamery, to okazało się, że przechodziliśmy szczelinę dokładnie pod obrywem o 8:10, a kolejny filmik gdy pyłówka schodziła spod Alphubela ma godzinę … 8:16, minutę później poszła lawina …
Dolna część lawiniska – zdjęcie zrobione podczas zejścia.
Jeszcze raz spojrzenie za siebie – chmury przykryły już wierzchołek Allalina.
Sześć minut, sześć pieprzonych minut – jakieś zmarudzenie po drodze, postój na zrobienie lepszych zdjęć czy przerwa na herbatę, dłuższe niż zwykle ubieranie raków i wzajemne sprawdzenie sprzętu, jakaś nieplanowana wizyta w toalecie i … dzisiaj mógłbym nie pisać tych słów.
Mieliśmy jednak dużo szczęścia. A może to znak niebios – z jednej strony przestroga, żeby bardziej uważać, a z drugiej – przyzwolenie na więcej i czytelny sygnał, że … jeszcze nie teraz, jeszcze za wcześnie, jeszcze kilka gór jest Ci w życiu przeznaczonych ? Kto wie …
Do dzisiaj tęsknię. A żonę to jeszcze z czasów PRL-u mam.
