Wycena: V
Był plan, by jechać na Kościelec. Był on nawet dość zaawansowany, drogi wybrane, topo wydrukowane. Ale nie doszedł do skutku. A powód okazał się dość błahy. Autorowi relacji coś się przypomniało i wysłał smsa do swego kościelcowego towarzysza, a ten odpisał „Dobry napad!”
Zatem, skoro pomysł dobry, należy przystąpić do realizacji. Podejście jest dość długie, trzeba zabrać więcej sprzętu, ograniczamy więc dodatkowe ubrania i jedzenie. To wszak tylko kilkanaście godzin. Do samochodu zabieraliśmy zawsze czteropak. Tym razem rozsądek zwycięża (wszak śpimy około 3 godzin) i kupuję 3 piwa. Co za różnica, że 0,66 l…
Z parkingu w Starym Smokowcu startujemy o 5:30. Jest ciepło, ale idzie się nieźle, w Terince jesteśmy 2 godziny i 15 minut później. Trochę marudzimy, podchodzimy nad Lodowy Stawek, skąd już widać dobrze naszą drogę – Cesta k slnku (Droga ku Słońcu).
Ogólny wgląd w ścianę:
Topo (źródło: tatry.nfo.sk):
Przebieg naszej drogi:
Pierwszy wyciąg jest uroczy, logiczny i cieszę się, że przypadł mi w udziale (IV).
Drugi zaczyna się równie urokliwie, ładna odciągowa rysa (IV+). Później Radek wyprowadza na skośny zachód, podąża nim w lewo, do stanowiska.
Na trzecim wyciągu jest nieco więcej adrenaliny. Początek to ładna ścianka (IV+), później przewieszka (IV), zakładam trzy przeloty, jest ok. Później jednak jest gorzej, przechodzę w prawo, trudności nadal trzymają, a miejsc na asekurację brak. Pokonuję kolejną przewieszkę, na dodatek robi się krucho. Ostatni przelot jest ponad dwadzieścia metrów pode mną, zastanawiam się czy był to friend, czy jedynie kostka. Koniec końców, dorzucam kiepski przelot w kruchym kominku, wychodzę kolejne dziesięć metrów wyżej i znajduję stanowisko. Kilka głębszych wdechów, można ściągać partnera.
- O kur*a – Radkowi też podobał się mój wyciąg.
- W skali od 1 do 10? Spoko.
Radek z ulgą wita kolejny wyciąg, czeka go pastwisko za II. Parę minut później stoi już pod finalnym, podzielonym na dwa etapy, spiętrzeniem filara.
Zbieram sprzęt i startuję w rysę (IV) Jest ładnie. Wywijam na prawą stronę filara: diagonalne pęknięcie, brak stopni, doskonała asekuracja i niesamowita ekspozycja (IV+). Jest pięknie! Kolejna rysa wiedzie w górę (IV+). Krawądki, znajduje się stary hak. Jest pysznie! Dochodzę do półki, stanowisko, aż żal kończyć.
Mój towarzysz z werwą atakuje drugie spiętrzenie, wszak ma być jeszcze nieco trudniej (V), a z dołu teren wygląda nader zachęcająco. Asekuruje gęsto, bo możliwości sporo, a i tak szybko zyskuje kolejne metry.
- Tam jest aż taka drabina? – wołam z dołu.
- No…
Radek kończy wyciąg, podążam za nim. I rzeczywiście, plecak nieco mi przeszkadza, ale poza tym nie ma problemów.
- Głupio mówić, ale to było niezbyt trudne – Radek uśmiecha się niepewne.
Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko się z nim zgodzić.
Dalsza część drogi przebiega bez historii. Prowadzę granią na szczyt turnicy, schodzę do łatwego terenu. Na lotnej podążamy do wierzchołka Kopy Lodowej, skąd już bez trudności obniżamy się na Lodową Przełęcz.
Radek na szczycie filara.
Panorama z wierzchołka Kopy Lodowej w kierunku Lodowego Szczytu.
Na przełęczy zaskoczenie, zamontowano jakieś łańcuchy, belki, koszmar.
W samochodzie meldujemy się po niecałych 11 godzinach od jego opuszczenia, co biorąc pod uwagę 1600 metrów przewyższenia i długość drogi uznajemy za dobry czas.
Ależ mam ochotę na coca-colę…
.
,opisuj Jacku te drogi może kiedyś posłużą za ściąge pzdr Rebel