Wycena: V
- Kiepska ta pogoda.
- Będzie padać.
- Tak, ma lać.
- Wygląda burzowo…
- Do bani.
Motywujemy się z Radkiem do sobotniej wycieczki w Tatry. Radek ma bilet kolejowy z Ostrowa Wielkopolskiego do Katowic, liczymy więc, że aura okaże się jednak dla nas przychylna. Według prognoz wszelakich mamy czas do 14, potem ma się zdecydowanie zepsuć.
Kilka kilometrów przed Jordanowem, tuż przed północą natrafiamy na korek. Błyskają światła, wypadek samochodowy. Objeżdżamy feralne miejsce przez Zawoję, tracimy dodatkową godzinę. Do Brzezin docieramy parę minut przed drugą w nocy.
- Wstajemy o piątej?
- Tak.
- Perła?
- A daj…
Po chwili dwie puste butelki lądują w bagażniku.
- To może jeszcze po harnasiu?
- A daj…
Dwie godziny snu, godzinka i piętnaście minut podejścia, kłaniamy się z Murowańcowi.
Jest niesamowicie gorąco, niebo jeszcze bezchmurne. Snujemy się w kierunku Małego Kościelca i Karbu, z ulgą witamy zacienioną ścieżkę prowadzącą popod zachodnią ścianą Kościelca.
Droga wygląda bardzo ładnie, logicznie wykorzystując słabe punkty ściany.
Na topo (źródło: R. Kardaś, W. Święcicki: Materiały Szkoleniowe PZA, 1998).
W terenie.
Punktualnie o dziewiątej Radek rozpoczyna pierwszy wyciąg. Idzie dość ostrożnie, wszak ekspozycja rośnie z każdym metrem, jednakże czwórkowe i piątkowe trudności nie robią na nim wrażenia.
Pierwsze stanowisko jest piękne, eksponowany gzyms, tuż na prawo od komina. Cieszymy się dobrą jeszcze pogodą i pięknym otoczeniem.
Przejmuję pałeczkę i czujnie trawersuję do komina. W tym miejscu zginął Mieczysław Świerz…
W kominie, od tego miejsca noszącego już nazwę Komina Stanisławskiego, jest mokro, w wielu miejscach płynie woda. Zatem będzie ciekawie.
Już przed wyjazdem ustaliliśmy, że ta część drogi to moja działka. Komin jest mroczny, skała śliska, ale asekuracja dobra. Kluczę raz jedną, raz drugą ścianą komina, czasem na rozpór. Na koniec serwuję sobie deser: przesztywniam linę fundując sobie mordęgę na ostatnich metrach wspinania i niekończącą się opowieść przy ściąganiu partnera.
Główne trudności za nami. Teraz kolej Radka, raźno atakuje trójkową ściankę i zasuwa zacięciem do góry.
Okazuje się jednak, że to, co w kominie braliśmy za ciek wodny, jest zwyczajnym deszczem. Jest 10:30, ktoś nas robi w konia…
Zmieniam Radka na prowadzeniu i nietrudnym terenem doprowadzam do żebra, którym prowadzi nietrudna droga Gnojka, na której działaliśmy rok temu z forumowiczem Adrianem. Powinienem tu założyć stanowisko, jednakże, mając jeszcze zapas liny, forsuję ostatnie trójkowe spiętrzenie i docieram do głazu ze stanowiskiem ze spitów i łańcucha, łącząc tym samym dwa ostatnie wyciągi w jeden.
11:05, ściskamy sobie z Radkiem dłonie, zwijamy sprzęt i podchodzimy ostatnie metry na wierzchołek Kościelca.
W pomrukach burzy kotłującej się już pomiędzy Kasprowym, a Świnicą zbiegamy na Karb. Poniżej Murowańca wita nas ponownie Słońce.
Niedługo po trzynastej pakujemy rzeczy do samochodu. To był udany dzień.
) ?
.