W składzie AgaDG, Hania, ninik oraz heathcliff po serii przejęzyczeń i przewidzeń przyrodniczych oraz odmienianych "końcówków wyrazów dobrze", przyjeżdżamy do Żabnicy Skałki celem dotarcia do Hali Boraczej. Nadzieje są ogromne i sił początkowych dużo. Za plecami wraz z wysokością rosną też widoki, pogoda dopisuje.
Na Boraczej w schronisku kawa lub piwo do tego ciacho jagodowe jak kto woli. Każda chwila przybliża nas do "obaczy" się co dalej. Wychodzimy w kierunku Redykalnego Wierchu i pierwszy dupolotowy zjazd Hani z hali przy schronisku nie przysporzył chyba wielkich emocji, ale za to kawałek dalej widoki mamy już piękne na ogrom pasma Romanki, Lipowskiego Wierchu. Zimowa aura pięknieje z każdą chwilą, a widok jak choiny walczą z obciążeniem bezcenny.
Wbijamy się na Redykalnego polanę, gdzie jeden klęczy drugi leży po dwa piwka się należy. Widoczność zadowalająca i jest gdzie uskutecznić dupolotowe zachcianki. Hania jest w siódmym niebie, bo zjazdy te mają podobno dobry wpływ zdrowotny i coś tam jest potem lepiej ukrwione.
Dalej przez okoliczne hale śniegiem kopanym zdobywamy schronisko na Lipowskiej Hali aby dosiąść się do kobiety ze stali, czyli AgiDG, czeka na nas już przy stole.
Lipowska kotłuje się ludem skuterowców, skiturowców i pieszych osobników górskich. Posilić się jednak trzeba, bo sił uleciało sporo. Żurek, bigosik i coś tam jeszcze wpada w układ pokarmowy, a pierwsze pół godziny zweryfikuje jakość potraw. Na szczęście mamy bezpiecznik w postaci kolejnego schroniska, także czeka nas, być może mordercze przejście na Rysiankę, nie wszystkie też dania były dostępne na Lipowskiej. Niestety do schronu pod Rysianką nie udało się wbić i siedzieliśmy sobie w większości na stojąco przy zasypanych śniegiem schroniskowych ławkach. Wypiliśmy "herbatkę termosową" i pora ruszać.
Mamy wracać przez Słowiankę jednak doszliśmy do wniosku, że śnieg jest zbyt biały i aby nie nabawić się ślepoty śnieżnej ruszamy z Pawlusiej Hali zielonym szlakiem modyfikując go zjazdem w linii prostej. Hania zasuwa między drzewami na dupolocie, a "bezdupolotowcy" próbują utrzymać postawę "tylko się nie wyp...ol" i tak do ścieżki znakowanej. Potem już zostało na koniec wycieczki rozdać nagrody, czyli cukierki i posprzątać papierki. Oczywiście sprząta rozdający, bo to on zmusza częstujących się do niezręcznej sytuacji, co z papierkiem zrobić.
.
.
