Głos pierwszy:
Właściwie wszystko zaczęło się od Han-ki. Bo zamieściła relację z majówkowego przejścia Tatr Niżnych z Dzwonkami, co przypomniało mi, że kiedyś też chciałam przejść tę graniówkę. Nie omieszkałam wspomnieć o tym w komentarzu do relacji, co oczywiście podchwyciła od razu Dżola. Ta to zawsze się człowieka uczepi i nawet termin poda
. Jako propozycję, oczywiście. Więc ta propozycja zaczęła mi wiercić w głowie coraz natrętniej, nabierać coraz bardziej realnych kształtów, aż wreszcie stanęło na tym, że z początkiem lipca ruszamy z Jolą w Tatry Niżne.Start poprzedza oczywiście telekonferencja. Mamy różne pomysły na wyjazd: a to bez samochodu, a to z transportem, z namiotem, bez, z nową butlą do gotowania na szlaku itepe. W końcu plan jest ustalony, Jola przyjeżdża do mnie w środę wieczorem i po pogaduszkach w rodzinnym gronie w czwartkowy poranek ruszamy w stronę Telgartu.
Po kilku deszczowych dniach prognozy są nader optymistyczne! Rozpogadza się, gdy zostawiamy za sobą Tatry i jest już całkiem słoniecznie, gdy zatrzymujemy się na pierwszą kawę u źródeł Hronu.
Z drogi macha do nas entuzjastycznie nastawiona grupa pielgrzymkowa, a my ruszamy dalej, mijając po drodze wiadukty kolejki. Dość nietypowe to zresztą miejsce, bo w pobliżu pociąg wjeżdża w tunel, zakręca we wnętrzu góry i wyjeżdża nad miejscem, gdzie poprzednio zniknął w tunelowych czeluściach.
W Telgarcie realizujemy pierwszy punkt naszego misternego planu: znajdujemy kwaterę, w której chcemy się zatrzymać za kilka dni po zejściu z grani i zostawiamy tam samochód. Potem, mijając liczne grupy Cyganów spredających przy drodze leśne smakołyki, idziemy łapać stopa.
Z Jolą jego złapanie jest pestką, więc trzema samochodami przedostajemy się w końcu do Brezna, a stamtąd, już autobusami, do Bańskiej Bystrzycy i Donoval. To właśnie w miejscowości Donovaly wkraczamy na czerwony szlak niżnotatrzańskiej trasy graniowej, choć pierwszy etap naszej wycieczki, do Przełęczy Hiadelskiej, należy jeszcze do Starohorskich Wierchów.
Na dobry początek czas na orzeźwiający złocisty trunek i toast za powodzenie całej wyprawy. W końcu, późnym popołudniem, ruszamy w stronę Kecki.
Dziś mamy do przejścia niewielki odcinek do Hiadelskiego Sedla. Po przejściu przez osadę Polanka i po dłuższym dreptaniu lasem wychodzimy w końcu na halną Keczkę. Przed nami trasa, którą pójdziemy kolejnego dnia: Prasiva i Wielka Chochula.
Na pierwszym planie Kozi Grzbiet, najwyższy szczyt Starohorskich Wierchów, na który zaraz pójdziemy.
A wokół góry i góry, w świetle wieczornego zlotego światła.
Czujemy się tu jak na połoninach i zdecydowanie takie bieszczadzko-beskidzkie łąkowe widoki nam odpowiadają! Ochoczo ruszamy więc w stronę Koziego Grzbietu.
Za nami zostaje Keczka.
Po zdobyciu szczytu czeka nas tylko uciążliwe, bo bardzo strome zejście do przełęczy.
Wiata, w której planujemy nocleg, jest już niemal w całości zajęta. Zostały akurat dwa miejsca: ja lokuję się na stryszku, a Jola na dole, w towarzystwie bardzo oswojonych myszek. Dzień żegnamy przy ognisku, pełne wrażeń z pierwszego dnia wędrówki i ciekawe, co przyniesie następny.
Pierwszy dzień tu: https://picasaweb.google.com/1148021165 ... 4450280818
Mam nadzieję, że drugi głos wyprawy, czyli Jola, napisze o swoich pierwszych wrażeniach.
A relacja będzie na raty
.CDN.
.
i wkrótce podwozi nas młoda kobieta kilkanaście kilometrów na rozwidlenie dróg. Tu już Wiola się przyłącza...
)
Tu, na tych czystych deseczkach było super 
