[Norwegia] Lofoty, czerwiec 2008

Anonymous · Post autor: **Anonymous** » 30 grudnia 2009, 11:57

Mira, zdjęcia rewelacyjne. A ta skała faktycznie przyprawia o szybsze bicie serca.

Nie wiem czy ja bym na nią wlazła...

Anonymous · Post autor: **Anonymous** » 30 grudnia 2009, 18:51

bluejeans pisze:Mira.. chcesz powiedzieć, że.. wlazłaś na to.. i że po tym.. przeszłaś na drugą stronę..?!

Nie, tylko wlazłam i wróciłam

Z drugiej strony nie było przejścia.
A jak wlazłam, to postałam chwilę w oczekiwaniu aż moje dziecię ponastawia aparat, ale doczekałam się szybciej na drżenie kolan:)
Oczywiście na spojrzenie w dół się nie zdecydowałam, bo to już groziłoby utratą równowagi.
Podobno w tym miejscu nie było nigdy żadnego wypadku. To mnie ośmieliło, bo skoro tylu ludzi tam weszło, to dlaczego akurat ja miałabym spaść ?

Dodatkową trudność stwarzał fakt, że ten kamyk jest z góry taki "okrągły", a odległość jest za duża, żeby jednym krokiem znaleźć się na wierzchołku.
Ale w kolejce stał za mną przemiły pan, który zaproponował pomoc, podał rękę no i jakoś poszło. Natomiast Wojtek wskoczył bez pomocy, ale też się przyznał do drżenia kolan po chwili pozowania.
Jak dla mnie to druga co do wielkości adrenalina - najgorzej było na Granatach - przy przekraczaniu tej słynnej "szczeliny".

bluejeans pisze:czy są sposoby jakieś, na paniczny lęk wysokości..?

co znaczy "paniczny" w Twoim wypadku? Bo jednak spektrum reakcji jest bardzo szerokie.

bluejeans pisze:wiele bym dała za możliwość patrzenia na takie cuda z góry..

i tu sie zdziwisz, bo trasa prowadząca do tego miejsca była dość żmudna, ale większych trudności ani ekspozycji nie było. Wszystko przed Tobą

bluejeans · Post autor: **bluejeans** » 31 grudnia 2009, 20:32

Mira pisze:Podobno w tym miejscu nie było nigdy żadnego wypadku

prawdopodobnie w takie miejsca nie zapuszczają się osoby podobne do mnie.. mogłabym zepsuć te statystyki

Mira pisze:co znaczy "paniczny" w Twoim wypadku? Bo jednak spektrum reakcji jest bardzo szerokie.

kochana.. zawraca mi się w glowie już na 1 piętrze

a jak jestem u mechanika.. to z drżeniem przekraczam kanał.. i to wyłącznie, jeśli nie mogę go obejść

heh..

jakoś co najmniej do końca podstawówki po drzewach, jak kózka po górach skakałam.. i wiele godzin spędziłam na dachu mojego wcale nie najniższego domu

było, minęło..

Anonymous · Post autor: **Anonymous** » 08 stycznia 2010, 10:08

bluejeans pisze:jakoś co najmniej do końca podstawówki drzewach, jak kózka po górach..

No popatrz, koniec podstawówki, to musi być jakiś przełomowy moment

U mnie mniej więcej wtedy nastąpiła utrata umiejętności radzenia sobie z karuzelami, huśtawkami i wszystkim co powoduje nagły ruch krajobrazu. Błędnik nam się uwstecznił, czy jak?

Post autor: **Mariusz** » 08 stycznia 2010, 10:18

Mira pisze:Podobno w tym miejscu nie było nigdy żadnego wypadku.

Zawsze musi być ten pierwszy raz, więc JA NA TO NIE WCHODZĘ

Anonymous · Post autor: **Anonymous** » 08 stycznia 2010, 10:34

Mariusz, więcej optymizmu